Killing Fields, Kampot en Don Det

Killing Fields
Nadat we heeel veel tempels in Siem Reap hebben bekeken, reizen we verder naar de hoofdstad van het land, Phnom Penh. Het is druk en chaotisch hier, door de warmte moet je hier niet uren gaan rondlopen. Wel is het leuk om bij zonsondergang langs de kade van de rivier te wandelen. De stad ligt aan de splitsing van de Mekong en de Tonlé Sap rivier. Op de grasvelden bij het koninklijk paleis zitten gezinnen met kinderen, monniken en een enkele toerist. We slapen in het Teahouse: geen echt theehuis, maar de loungeplekken in de grote lobby hebben er wel iets van weg.

Wie Cambodja bezoekt, kan zijn ogen niet sluiten voor wat hier eind jaren '70 is gebeurd onder het regime van Pol Pot en de Rode Khmer. In deze jaren zijn uiteindelijk 1 op de 5 Cambodjanen vermoord. Zelfs mensen uit zijn eigen familie heeft hij laten vermoorden.
Zelfs als je dat niet zou willen, wordt je er overal aan herinnerd: bij veel tempels speelt een bandje gevormd door slachtoffers van de landmijnen. De meesten missen een been, sommigen zelfs twee. Er liggen nog vele duizenden landmijnen door het hele land die nog steeds nieuwe slachtoffers maken. Zomaar even het pad aflopen om dat vogeltje te fotograferen, is er dus niet bij.

De volgende dag staat in het teken van deze zwarte bladzijde uit de Cambodjaanse geschiedenis. Eerst bezoeken we een voormalige school die door de Rode Khmer gebruikt werd als gevangeniscomplex S21 (Tuol Sleng). Duizenden mensen zijn naar deze gevangenissen gebracht omdat ze een bedreiging zouden vormen voor de "heilstaat": het boerenleven. Mensen die boeken hadden bijvoorbeeld, of een bril droegen, of een vreemde taal spraken...

In de martelgevangenis is het één grote ellende. Elke gevangene werd bij aankomst op de foto gezet, en honderden van deze foto's zijn te zien in de zalen van het gevangenismuseum. Ook vrouwen met baby's in hun armen. Sommigen met angst in de ogen. We zien uiteindelijk ondertekende "bekentenissen" dat mensen zich tegen de staat hadden gekeerd, en bijvoorbeeld een zak rijst hadden gestolen, of een tros bananen zelf hebben opgegeten. Na hun bekentenissen, werden de gevangenen afgevoerd naar de Killing Fields. Hier werden ze alsnog vermoord, niet door kogels (die waren te duur), maar door allerlei werktuigen, zoals seizen en schoppen. Dit alles in een omheining van 2,5 meter hoog. Dit gebeurde altijd 's nachts. Terwijl de generatoren draaiden voor de verlichting, werden er op de achtergrond communistische strijdliederen ten gehore gebracht. Alle kreten werden zo gesmoord.

We houden op, we kunnen nog wel doorgaan met deze vreselijke verhalen. Laten we afsluiten met de melding dat we allebei met tranen in onze ogen de foto's hebben bekeken en de verhalen hebben aangehoord (via de Nederlandstalige audiotour).

Kampot
We besluiten niet naar het toeristische Sihanoukville aan de kust te gaan, maar naar een dorp aan de river op 10 km van de kust. Wat een rust hier in Kampot! Weinig bezienswaardigheden in Kampot, ook geen strandleven. Maar de natuur is hier prachtig en het gaat hier een stuk gemoedelijker aan toe dan in Siem Reap en Phnom Penh.
De volgende dag doen we een excursie naar Bokor Hill Station, gelegen in een nationaal park. De rit er naartoe is mooi, Evelien ziet zelfs neushoornvogels! Maar afgezien van de mooie omgeving is de tour eigenlijk belachelijk... We zien een oud zomerverblijf van de koning, tegenwoordig een 20e eeuwse ruïne en we zien vervallen Franse gebouwen -versierd met hedendaagse graffiti en een -nooit in gebruik genomen- casino, ook vroeg 20e eeuw. Er is ook nog een kerkje, met 20e eeuws graffiti interieur...
Het meest afzichtelijke op Bokor Hill is echter het nieuwe mega hotel met mega casino. Chinese projectontwikkelaars hebben hier carte blanche gekregen, er wordt gebouwd en gebouwd en gebouwd. Onze gids verdedigt dit project door te zeggen dat dit maar 1 van de vele heuvels in het Nationaal Park is, zodat er nog genoeg ruimte is voor dieren die hier leven, zoals tijgers en olifanten. Ach, je kan de mensen in dit straatarme land ook niet kwalijk nemen dat ze zwichten voor het grote geld van de Chinezen. We zouden ook een spectaculair uitzicht moeten hebben bij deze heuvels, maar helaas; het is bewolkt.

De tweede dag in Kampot huren we een brommertje (nog nooit op brommers gereden) en rijden we naar Coconut Hill, aan de kust. Superleuk, onderweg zegt iedereen "hello" tegen ons. Jong of oud, iedereen zwaait en zegt gedag. We zwaaien zelf ook wat af en zeggen ontelbare keren "hello" terug. Een van onze leukere ervaringen!

Van Kampot zijn we weer 1 dag in PP. We besluiten in één ruk naar Stung Treng te gaan. We laten de bijna uitgestorven dolfijnen in Kratie links liggen. De busrit duurt maar liefst 12 uur. De laatste 7 uur worden we vergast op Cambodjaanse karaoke en ouderwetse TV-klucht. Dit is onze laatste stop voor de grens met Laos. Ook hier kun je dolfijnexcursies doen. Hier vragen ze 50 dollar p.p. Dat doen we dus ook niet. Hier huren we de volgende dag weer een brommer en maken weer een superleuke tour langs de Mekong met veel wuifjes en "hello's".

Don Det
We gaan de volgende dag de grens over en betalen het "weekendfee" voor het visum en de stempels van Laos, 45 dollar ipv 35 dollar :-(
We komen op het eiland Don Det aan rond de middag. Aardig, leuk... We zien vele, vele backpackers. Maar dan de echte hè, we dachten dat ze niet meer bestonden, maar dus toch. BP's vinden zichzelf heeeeel cool. Liefst hebben ze rasta-haar, dragen de mannetjes hemdjes en de vrouwtjes bikini's met een wijd hemdje. Ze bewegen zich voort in groepen van minimaal drie personen. Mmmm, misschien worden wij wel oud.
We huren hier een fiets en rijden naar buureiland Don Khon (via een door de Fransen aangelegde brug). We spotten op het uitkijkpunt allebei een Irrawaddy dolfijn!!! Dit was de laatste kans om ze te zien ook, omdat er hier over heel de gehele breedte van de rivier (Mekong) watervallen zitten, waardoor de dolfijnen niet verder noordelijker kunnen.
Ons volgende doel is dan ook de waterval bekijken. Erg mooi om te zien. Niet zozeer hoog, maar wel heel breed.

Op dag 2 doen we echt helemaal niks, behalve dit verslag verder afmaken.
Noot: als we ons biertje hier willen afrekenen, ligt de barvrouw languit op het terras. Bij het afrekenen blijft ze vrolijk liggen. Maar ja, we hebben het niet gepast. Geen probleem: "My wallet lies on the fridge", zegt ze vriendelijk." We geven haar portemonnee en krijgen ons wisselgeld. Als we weglopen, tukt ze weer verder. Dit is Don Det op zijn best...

Next stop: Bolaven plateau.